Kayıp
Kayboldum. Bu insan kalabalığının içinde kayboldum. Bir şeyi aramayışıma rağmen kayboldum. Bu aradığın bir yolu bulamamaktan çok genel bir kayboluş, durduramadığın, her gün daha da fazla büyüyen... Bu bir olaydan ziyade bir duygular bütünü gibi. Varlığını hissettiğiniz ama hiçbir zaman parmağınızla göstermeyeceğiniz bir şey. Aşk gibi, öfke gibi ama onlardan biraz daha karmaşık. Bu kayboluş durumu öyle şeyler hissettiriyor ki bazen insana hiçbir yere ait hissedemiyorsunuz kendinizi. Yaşamıyormuşsunuz hissi de veriyor. Durduramıyorsunuz. Orda büyüyor. Bu kayboluş ki sizin varlığınız bu dünyadan silinmeden geçmiyor. Hem zaten siz gitseniz de başkaları için kaybolmuyor bu kaybolmuşluk. Hep orda duruyor. Bizimle adeta kavga ediyor, bize direniyor. Hatta alay bile ediyor, dalgaya alıyor; canımıza kast etmiş, hepimizi bitirmeye and içmiş gibi, bizi tüketiyor ama kendisi asla tükenmiyor. Orda bir yerlerde büyüyor. Durduramıyoruz. Ve günden güne kayboluyoruz, durmuyoruz, hep büyüyo